Net als ieder jaar gingen we weer in april met de caravan naar het buitenland. Vanuit Zeist zouden we dit jaar drie weken gaan kamperen in Zuid-Frankrijk. Heel eerlijk, eigenlijk had ik er helemaal geen zin in. Ik wilde zo graag eens lekker relaxen, met een spannend boek en een groot glas rode wijn. Dat enthousiasme van mijn man ging mij steeds meer tegenstaan, maar ik wilde ook weer geen stoorzender zijn. Zelf ben ik nu eenmaal niet zo sportief en het lachen vergaat me vaak als ik de kajak op het dak van de auto zie liggen, de mountainbikes in de fietsendrager staan en mijn wandelschoenen aan mijn voeten zitten. Ik vond al weer verschillende routekaarten met fietstochten van minimaal 30 kilometer en kanotochten van een dag. Ik dacht eigenlijk alleen maar, help!
De tocht naar Zuid-Frankrijk verliep gelukkig voorspoedig. We reden om de beurt, hielden geregeld pauze en na zo’n tien uur kwamen we al aan. We werden hartelijk ontvangen door een Frans stel die de wijn en een kaasplank al klaar hadden staan. Nadat we de caravan hadden neergezet zei mijn man gelijk al dat we daar morgen wel konden gaan fietsen. En ach, ik zou niet meteen de eerste dag van de vakantie laten verpesten dus stemde ik in.
De fietstocht
De volgende dag was het dus tijd voor de fietstocht en eerlijk is eerlijk, het was prachtig! We stopten vaak om foto’s te maken van alle lavendelvelden waar de doorheen fietsten. In een dorpje verderop stopten we om wat te gaan eten. We vonden een klein restaurantje en lieten ons verassen met het plaatselijke menu. Het was een heerlijk avond en rond 22:00 stapten we weer op de fiets. Na een half uur merkte ik dan mijn fiets niet meewerkte en continu doortrapte. Zo kon ik niet verder fietsen en we besloten om te gaan lopen. Mijn nieuwe zomerschoentjes waren helemaal niet gemaakt om lange afstanden op te lopen en de blaren stonden op mijn voeten. Eenmaal terug bij de caravan besloot ik om minstens een week geen sportieve actie meer te ondernemen, ik was het zat.
Tijd voor iets nieuws
Het enthousiasme van mijn man hielp deze keer wel en na een week wilde ik wel weer een stukje fietsen. Al snel belandden we op een terrasje waar we wat Nederlanders leerden kennen. Zij moesten uiteraard echt lachen om het fietsdrama op de eerste dag en vertelden dat ze al honderden kilometers hadden gefietst (zonder enige problemen). We hebben natuurlijk snel gevraagd waar zij hun fietsen hebben gekocht, maar die bleken nogal prijzig. Een tweedehands fiets zou voor mij eigenlijk het beste zijn, en zo bekeken we wat websites op internet. Al snel kwam ik uit bij Cheapassbikes, die tweedehands fietsen in Utrecht verkopen. Hier vond ik een voor mij goed passende fiets, waarmee ik het weer zie zitten om volgend jaar nog eens een tocht door die nieuwe lavendelvelden te maken.
